چرا نمی دانم...

شکسته است درونم چرا نمی دانم

                                   فسرده است لبانم  چرا نمی دانم

منم که بَعدِ سه دَه زندگی ندانستم

                                           دلیل خستگی ام را چرا نمی دانم

ستایش همه عالم عجیب بود ولی

                                         ستودم هر صنمی را چرا نمی دانم

سرا و خانه ی من بزرگ بود اما

                                       تهی دو دستِ سعادت چرا نمی دانم

من و محبت گل ها و باغبان و کلاغ

                                      ستیز بر سر دنیا چرا  نمی دانم

شکسته بود غرورش پس از هزاران سال

                                       دلیل صبر و سکوتش چرا نمی دانم

مرا به مستی خود وارهاندی و رفتی
                                       چرا چرای مسیرم چرا نمی دانم

گذشت زندگیم در سلام و احوالی

                                       نمی رود ز خیالم چرا نمی دانم